Izopatia
(od greckich słów: ΐsos–równy i páthos– cierpienie, choroba) to metoda leczenia chorób przewlekłych i ostrych za pomocą preparatów zawierających niskorozwinięte formy endobiontów grzybów pleśniowych mających zdolność rozbijania i unieszkodliwiania form wysokorozwiniętych, patologicznych, chorobotwórczych tychże grzybów.
Za twórcę metody uważa się berlińskiego zoologa i mikrobiologa prof. dr. Günthera Enderleina (1872-1968).
Jeśli człowiek jest zdrowy, przeważają formy nisko rozwinięte, drobne, nie wywołujące zachorowania, a wręcz stabilizujące zdrowie. W przypadku zaburzenia środowiska fizjologicznego organizmu, równowaga ulega zachwianiu. Formy niższe przechodzą wtedy w formy wysokorozwinięte, a co za tym idzie, rozwija się choroba. Im większe jest odstępstwo od prawidłowego pH (od fizjologicznej równowagi kwasowo-zasadowej), tym więcej tworzy się patogennych stadiów bakteryjnych i grzybowych, a ubywa form drobnych, apatogennych.